Blog Schrijvmeisje: 'Achter de schermen'

Achter de schermen

Deze blog schreef ik 2 jaar geleden. Deze heb ik niet eerder gepubliceerd. Tijd om dat alsnog te doen!

We zijn een leuk actief gezin, al zeg ik het zelf. Zo worden we gezien en dat zijn we ook. Aan de buitenkant zie je 2 fitte jonge ouders, een zoon van 12 en een zoon van 15, die in een rolstoel zit. Ze hebben het goed voor elkaar, een slaap- en badkamer beneden voor de oudste zoon. Ouders werken beiden. De jongens doen het goed op school. Alles koek en ei. Alles prima voor elkaar. Maar achter de schermen……..

Lekker op de bank neerploffen na een werkdag, na koken, eten, afwassen, was vouwen. Even een ontspannen momentje met de smartphone in mijn hand en een goed programma aan op de tv. Daar ben ik aan toe!

Nog ff de taxi afmelden voor overmorgen, ook een appje aan de chauffeur, dan weet hij alvast dat mijn zoon overmorgen niet mee terug rijdt met de taxi. Heen wel, app ik met drie uitroeptekens. Nog ff een formulier verlofaanvraag invullen, die mijn zoon morgen mee naar school moet nemen. Dit om toestemming te vragen voor afwezigheid ivm medische afspraken. Er komt een mail binnen; de fysiotherapeut wil een vervolgafspraak maken, wanneer mijn zoon kan. Nog ff terugmailen, nadat ik de agenda goed bestudeerd heb, want die zit barstens vol. Schiet me opeens te binnen: ik zou op advies van de kinderarts een afspraak met de diëtist maken voor mijn zoon. Huppakee een mail eruit om een afspraak te maken. Ze mailt al snel terug. We kunnen alvast een afspraak maken en ze vraagt om een verwijzing. Ik log in in MijnUMC. Hierin kan ik rechtstreeks aan een arts een bericht sturen. Ff een verwijzing regelen voor de diëtist. Ik bedenk: als ik overmorgen met mijn zoon naar het UMC ga voor controle afspraken, heb ik de auto nodig. Gauw ff met manlief kortsluiten dat ik de auto nodig heb. Gelukkig, hij gaat die dag met de fiets naar werk. Ik moet de ergotherapeut ook nog mailen. We hebben onlangs een afspraak bij haar gehad. Ze heeft brieven gemaakt die ik bij de aanvraag van schoolmeubilair kan toevoegen; een programma van eisen, zoals dat zo mooi heet. Na 15 jaar ervaring in aanvragen doen van rollator tot rolstoel, van aangepaste fiets tot beneden –slaapkamer, van orthopedische schoenen tot Persoonsgebonden budget, zou ik het programma van eisen ook zelf kunnen samenstellen. Toch is dat niet slim, want van een deskundige therapeut of specialist wordt het door instanties sneller geaccepteerd. Hier gaat de regel “ een moeder kent haar kind het best” niet op. Ik lees het programma van eisen door. Zet mijn op- en aanmerkingen op de mail aan de ergotherapeut. Kan ze het aanpassen en de definitieve versie sturen. Kan ik volgende week ff 5 formulieren invullen voor het aanvragen van een aangepaste tafel en stoel voor school. Mijn zoon is 15 en heeft dit meubilair al vanaf groep 5. Dat mag wel een keer vervangen worden in de 3e van de middelbare, toch? Als het meubilair niet verstelbaar was, had hij allang klem gezeten! O, ik zie een mail van de mevrouw van de WMO. Of de oude rolstoel al opgehaald is door het bedrijf? Nog ff terug mailen: Nee, de rolstoel is nog steeds niet afgehaald. Ach ja, het wordt wat vol in de garage met al die hulpmiddelen en het zeilbootje van mijn man, maar zeg nou zelf: een inklapbare rolstoel is altijd handig om achter de hand te hebben. Zijn nieuwe rolstoel is namelijk niet inklapbaar. Past wel in onze auto, die hebben we er op uitgezocht. In de auto van zijn beste vriend gaat dat niet passen. Ik kijk naar de tv. Ik hoor de conclusie van de interessante documentaire over bomenkap in ons land. Die moet ik op een ander moment nog maar eens proberen te kijken. Ondertussen is mijn jongste zoon naar bed gegaan, na wat tijdrekken uiteraard. Het is bedtijd voor mijn oudste zoon. Dat betekent voor mij dat ik mijn laptop dicht moet klappen en dat ik van de bank af moet komen. Tijd om mijn zoon te helpen met uitkleden, helpen met douchen, met aankleden. Gehoorapparaten schoon in de droogbox leggen. Maar eerst batterijtjes vervangen, want ze zijn op. Schooltas samen met zoon inpakken. Als hij in bed ligt, kan ik mooi nog ff de rolstoelaccu aan de lader leggen. Zo komt zoonlief morgen niet halverwege de schooldag stil te staan. Ik zie zijn fiets in de achtertuin staan. Ff checken. Accu leeg. Ook aan de lader. Manlief dekt de ontbijttafel voor morgen en checkt in de werkagenda of hij overmorgen eerder thuis kan zijn voor de jongste. Ik zal er dan niet zijn omdat ik met onze andere zoon naar het ziekenhuis ben. Ik zal die dag eind van de ochtend 40 km rijden om onze zoon van school te halen. Daarna rijden we 90 km naar ziekenhuis voor een controle en een onderzoek. We zullen daarna weer naar huis rijden; 42 km . Thuis eten en vervolgens na het eten rijdt mijn man naar de stad 30 km verderop om mijn zoon naar sport te brengen. Dichterbij hebben we geen aangepaste geschikte sport voor hem kunnen vinden. Dat hoeft overmorgen pas.

Nu stap ik uitgeteld in bed. De regeldingen passeren in mijn hoofd de revue. Ben blij dat ik een paar dingen van mijn lijstje af kan vinken. Lekker slapen. Morgen weer een dag.

Deze blog is geschreven door Schrijvmeisje.

Ik ben getrouwd en moeder van 2 tienerszoons. Een van mijn zoons heeft speciale zorg nodig. Op de website van het CJG Ermelo kun je de komende tijd mijn blogs lezen, die gaan over opvoeden en opgroeien in de breedste zin van het woord.

Meer blogs van mij lezen? Ga naar: https://blogvanschrijvmeisje.wordpress.com